1.1. ความสามารถในการซึมผ่านผนังเซลล์เมมเบรนของแบคทีเรีย นั้นหมายถึงคุณสมบัติการละลายตัวได้ในไขมันของยา เช่น ลักษณะผนังเซลล์แบคทีเรียแกรมลบ ซึ่งโครงสร้างผนังเซลล์จัดเรียงตัวแบบ Lipid bilayer ยาที่มีคุณสมบัติละลายในไขมันได้ดี จะสามารถซึมผ่านเข้าสู่เซลล์ได้ โดยอาศัยหลักการแพร่ผ่านด้วยแรงดันออสโมติส หรือยาที่มีขนาดเล็กก็จะสามารถผ่านรูของผนังเซลล์ได้ แต่อย่างไรก็ตามยาที่มีอนุภาคขนาดใหญ่จะต้องอาศัยตัวพาเพื่อเข้าสู่เซลล์ เช่น ยากลุ่ม Aminoglycosides ต้องอาศัยตัวพาเท่านั้นจึงจะสามารถผ่านเข้าสู่ภายในเซลล์ได้ นั้นเองจึงเป็นเหตุผลว่า ทำไมยาในกลุ่มนี้ถึงถูกดูดซึมผ่านลำไส้ได้ต่ำมาก และมีฤทธิ์ยาคงอยู่ภายในลำไส้สูง (> 95%) ส่งผลให้ยาสามารถออกฤทธิ์ยับยั้งเชื้อแบคทีเรียแกรมลบและแกรมบวกได้ตรงจุด ยกตัวอย่างเช่น ตัวยา Neomycin

   1.2 ค่าความเป็นกรด ด่างในทางเดินอาหาร ตัวยาสำคัญควรที่จะทนต่อสภาวะความเป็นกรด -ด่างในกระเพาะอาหารได้ ส่วนใหญ่จะคงตัวที่ pH ของลำไส้ (pH =6) แต่มักไม่ทนต่อสภาวะกรดที่กระเพาะอาหาร แต่อย่างไรก็ตาม ตัวยาที่มีคุณสมบัติเป็นกรดจะละลายได้ดี ในลำไส้ที่มีสภาพเป็นด่าง และเป็นกลาง แต่ไม่ควรผสมยาที่มีคุณสมบัติเป็นกรดผสมกัน หรือยาที่มีคุณสมบัติเป็นด่างผสมกัน เพราะจะเกิดการตกตะกอน ผลที่ตามมา คือ เกิดการอุดตันตามระบบน้ำ รวมทั้งเป็นแหล่งหมักหมมของแบคทีเรียได้ และที่สำคัญยิ่งไก่จะได้รับยาในระดับที่ไม่เพียงพอต่อการรักษาโรคนั้นๆ ดังแสดงในตารางที่ 1

   1.3. pKa: ค่าคงที่การแตกตัวของไอออน คืออะไร ค่าคงที่การแตกตัวของยา (pKa) คือ ค่า pH ที่ทำให้ความเข้มข้นของยาที่แตกตัวเท่ากับยาที่ไม่แตกตัว ยาที่เป็นกรดอ่อนที่มีค่า pKa มากกว่า 7.5 จะอยู่ในรูปไม่แตกตัวที่ pH ของร่างกาย (7.4) ทำให้ถูกดูดซึมได้อย่างรวดเร็ว หากค่า pKa อยู่ระหว่าง 3.0-7.5 ปริมาณยาที่แตกตัวจะผันไปตามค่าความเป็นกรดด่างที่อวัยวะต่างๆ ส่งผลให้เกิดความแตกต่างในการดูดซึมยาที่อวัยวะที่ต่างกัน ดังนั้นความเข้าใจในคุณสมบัติของยาและ pH ณ จุดที่ยาดูดซึม ก็จะช่วยประเมินประสิทธิผลของยาได้ จากตารางจะเห็นได้ว่ายาทุกตัวมีค่า pKa สูง โดยเฉพาะกลุ่มยา Doxycycline, Neomycin และ Tylosin ดังแสดงในตารางที่ 2

2.ส่วนประกอบของอาหาร: ปริมาณการกินน้ำของสัตว์จะแปรผันตามวัตถุดิบอาหารที่มีความฟ่ามสูง แสดงดังในแผนภาพ